اکو موزه میراث روستایی گیلان؛ معرفی 9 بخش مختلف موزه

اگر می‌خواهید همه چیز را درباره زندگی روستایی مردم گیلان بدانید این موزه مناسب شماست. چه اهل گیلان باشید چه نباشید این موزه چیزهای زیادی برای ارائه دارد چون یکی از پربازدیدترین موزه های ایران به شمار می‌رود. البته گفتنی است که این مجموعه در شمار اکو موزه‌ها قرار می‌گیرد. اکوموزه تفاوت زیادی با موزه‌های معمولی دارد. اگر می‌خواهید درباره اکو موزه میراث روستایی گیلان بیشتر بدانید در ادامه این مقاله از مجله گردشگری سه کلیک همراه ما باشید.  

فرصت رزرو بلیط هواپیما از سه کلیک را از دست ندید

تاریخچه موزه میراث روستایی گیلان

ایده‌پرداز و مجری این طرح دکتر محمود طالقانی، استاد دانشگاه تهران بود. طالقانی در مراسمی که برای تجلیل از او برگزار شده بود گفت: بعد از زمین لرزه 2/7 ریشتری رودبار ایده احداث موزه‌ میراث روستایی گیلان اعلام شد زیرا جنبه‌های مهمی از میراث فرهنگی و روستایی گیلان در خطر از بین رفتن بود. به همین دلیل وجود یک موزه میراث روستای گیلان نیاز بود. دکتر طالقانی معتقد است فرهنگ روستایی به صورت غیر مکتوب و سینه به سینه نقل می‌شد و در دل معماری و سبک زندگی آن‌ها نمایان می‌شد. به همین دلیل وجود موزه میراث روستایی گیلان می‌تواند به جلوگیری از فراموشی این فرهنگ خاص کمک کند. 

داستان احداث اکو موزه میراث روستایی گیلان

برای احداث موزه لازم بود ابتدا مطالعات کافی انجام شود. برای این امر در سال 1381 سازمان میراث فرهنگی، دانشگاه تهران، استانداری گیلان و اکو موزه آلزاس فرانسه شروع به فعالیت کردند. تمام فعالیت‌ها زیر نظر سازمان جهانی یونسکو بود. برای احداث موزه میراث روستایی گیلان، زمینی به مساحت 263 هکتار در پارک جنگلی سراوان در نظر گرفته شد. اولین بخش از این موزه در سال 1385 بعد از چهار سال تلاش و مطالعه توسط دکتر طالقانی و مهندس میریوسفی برپا شد. 

نکته جالب توجه درباره اکو موزه میراث روستایی گیلان این است که معماری خانه‌های روستایی مناطق مختلف گیلان را به طور کامل در این موزه به نمایش گذاشته شده است، همان‌طوری که واقعا بود. برای این منظور خانه‌هایی از روستاهای مختلفی در مناطق جلگه غربی، جلگه شرقی، مناطق کوهستانی، مناطق کوهپایه‌ای و مناطق ساحلی را به طور کامل جدا و در این اکو موزه بازچینی کرده‌اند. موزه میراث روستایی گیلان در 20 اردیبهشت سال 1386 در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد.

موزه یا اکو موزه؛ کدام؟

موزه میراث روستایی گیلان با نام اکو موزه هم شناخته می‌شود. در واقع اکو موزه‌ها یا موزه‌های فضای باز برای رساندن فرهنگ یک مکان خاص به آیندگان به کمک افراد محلی شکل می‌گیرد. اولین اکو موزه در فرانسه متولد شد. هدف نهایی اکو موزه‌ها به خصوص موزه میراث روستایی گیلان تمرکز روی شناساندن یک مکان و فرهنگ آن است در حالیکه در موزه‌های عادی از اشیا و وسایل خاص نگهداری می‌شود.

بخش‌های مختلف موزه میراث روستایی گیلان

تمامی 28 بنای موجود در موزه میراث روستایی گیلان قدمتی بیش از 150 سال دارد. این بناها شامل خانه‌های مسکونی و بناهای جانبی مثل کندوج و طویله از شهرهای مختلف گیلان است. همچنین در بخش‌های مختلف موزه میراث روستایی علاوه‌بر معماری، عناصر مختلفی از زندگی روزمره روستایی، کار کشاورزی، غذاهای سنتی و پوشاک محلی را به نمایش می‌گذارد. 

بخش اول؛ جلگه شرق

این بخش اولین قسمت از موزه میراث روستایی گیلان بود که احداث شد. در این بخش از موزه میراث روستایی گیلان بناهایی چون خانه میر سیار، خانه پرمهر، خانه خوش نشین کچلام، خانه چنچو، خانه رفیعی و خانه منتظری بازچینی شده است. از ویژگی‌های مهم معماری بخش شرق گیلان اسکلت و پی چوبی خانه‌ها، سقف چهار کله پوشیده شده با گیاه گالی است. گالی گیاهی خاص است که برای حصیربافی استفاده می‌شود و در گذشته برای پوشاندن سقف خانه‌ها استفاده می‌شد. همچنین ارتفاع تمامی بناهای این بخش زیاد است و گاهی ارتفاع سقف تا 10 متر هم می‌رسد. از سوی دیگر شیب زیاد سقف خانه‌ها مانع از نفوذ آب باران به داخل بنا می‌شود. در ضمن جالب است بدانید که در ساخت پی چوبی این خانه‌ها از میخ استفاده نمی‌شود و این یکی از مهم‌ترین نکات این بناها است. 

همچنین این بخش از موزه میراث روستایی گیلان شامل کوره زغال‌گیری سنتی، مسجد، قهوه‌خانه، باغ سبزیجات، باغ صیفی‌جات، کندوج، تُلمبار، طویله، محل بازی‌ها و نمایش‌های سنتی و بازارچه صنایع دستی است تا بازدیدکنندگان با سبک زندگی روستایی جلگه شرقی گیلان بیشتر آشنا شوند. منظور از کندوج، انبار برنج و تُلمبار؛ محل پرورش کرم ابریشم است. در ضمن پیشه بیشتر مردم جلگه شرقی گیلان یا منطقه جلگه‌ای شرق سپیدرود که در اکو موزه میراث روستایی گیلان به نمایش درآمده تولید برنج و کرم ابریشم است اما پرورش کرم ابریشم دیگر مثل گذشته رونق ندارد.

خانه چنچو

خانه چنچو یکی از آثار ملی ثبت شده ایران است که درهای سبز آبی خوشرنگ در این اکوموزه شناخته می‌شود.. وقتی در تاریخچه این خانه جستجو می‌کنیم به سابقه ساخت آن در روستای صداپشته لاهیجان می‌رسیم. صاحب این خانه محمد چنچو بود که بعد از مرگش به پسرش رحمت چنچو به ارث رسید و در نهایت در موزه میراث روستایی گیلان بازچینی شد.

خانه پرمهر

خانه پر مهر از بخش رودبنه در لاهیجان به موزه میراث روستایی گیلان منتقل شده است. این خانه قدیمی‌ترین بنای بخش جلگه شرق گیلان موزه است. اولین مالک این خانه مشهدی حسن پرمهر، تاجر و بزرگ روستا بود. خانه پرمهر در دو طبقه ساخته شده است و این دلیلی بر وضعیت اقتصادی مناسب صاحب خانه است. 

خانه خوش نشین کچلام

خوش نشین به گروهی از جامعه روستایی گیلان گفته می‌شد که هیچ مزرعه برنجی نداشتند و معمولا جزء فقیرترین افراد روستا بودند. بنابراین خانه آن‌ها هم کوچک و ساده بود و تنها شامل یک اتاق و ایوان بود. نکته جالب دیگر درباره این خانه این است که در زمان ساخت موزه هیچ نمونه‌ای از این نوع خانه وجود نداشت و تمام نمونه‌ها از بین رفته بود. به همین دلیل بعد از مطالعه و تحقیق یک نمونه را براساس یافته در این بخش از موزه میراث روستایی گیلان بازطراحی کردند.

رزرو هتل 5ستاره با سه کلیک خوبه

 خانه میرسیار

این خانه ابتدا در روستای بارکوسرای لاهیجان قرار داشت و به یک روحانی از اهالی همین محله تعلق داشت. این روحانی حاج آقا سید تقی میرسیار نام داشت. خانه حاج آقا میرسیار دو طبقه است و در هر طبقه یک اتاق وجود دارد و دورتادور هر دو طبقه ایوان ساخته شده است. این خانه با سقف بلند و نرده‌های آبی رنگ در بخش اول اکو موزه میراث روستایی گیلان به چشم می‌خورد.

خانه منتظری

خانه منتظری هم مانند خانه میرسیار در شهر لاهیجان واقع شده بود. این بنا در سال 1252 در روستای شیرجوپشت لاهیجان ساخته شده است. کارشناسان این خانه را یکی از زیباترین و بهترین نمونه‌های خانه روستایی گیلان می‌شناسند. مالک این خانه حاج مهدی محقق منتظری بود. حاج مهدی مباشر ارباب لاهیجان و بزرگ روستای شیرجوپشت بوده است. خانه در دو طبقه و هر طبقه دو اتاق و ایوان ساخته شده است. 

خانه رفیعی

خانه رفیعی هم مانند خانه پرمهر در بخش رودبنه شهر لاهیجان قرار داشت. قدمت این خانه به سال 1324 برمی‌گردد. صاحب این خانه زیبا کربلایی حاجی رفیعی بود که از طریق کشاورزی به زندگی مرفه‌ و راحتی دست یافته بود. همچنین او یکی از معتمدان و بزرگان محل بود و یکی از افراد با سواد این محله به شمار می‎‌رفت. خانه رفیعی در دو طبقه و هر طبقه دو اتاق و ایوان ساخته شده است. خانه رفیعی هم جزء اولین خانه‌هایی بود که در موزه میراث روستایی گیلان بازچینی شد.  

بخش دوم؛ جلگه غربی گیلان

در این بخش از موزه مناطق جلگه‌ای غرب گیلان به نمایش در آمده است. این محدوده شامل خانه‌هایی از شهرستان شفت تا آستارا است. از مهم‌ترین ویژگی‌های معماری خانه‌های بخش جلگه غربی موزه میراث روستایی گیلان می‌توان به دیواره‌های چینی و چوبی، بام شیب‌دار و سقف پوشیده شده از کولش (ساقه برنج) است. معیشت مردم این منطقه از طریق برنج‌کاری، دامداری و چایکاری تامین می‌شد. علاوه بر خانه و معماری به سبک جلگه غرب گیلان، در این بخش از موزه شاهد بناهای جانبی مانند انبار برنج (کوتی)، لانه مرغ، چاه آب، طویله و قهوه خانه خواهید بود.

از خانه‌های بخش دوم موزه می‌توان به خانه موسی زاده، خانه محمودی، خانه حقیقتی، خانه موسوی، خانه حسنی و خانه محتشم طلب اشاره کرد. 

خانه موسی زاده

این خانه توسط شخصی به نام عزت الله موسی زاده در روستای خلیف آباد شهر تالش ساخته شد. قدمت این خانه به سال‌های 1290 تا 1295 برمی‌گردد. خانواده موسی‌زاده یکی از خانواده‌های مرفه این روستا بودند و به همین دلیل به آن‌ها خلفه می‌گفتند و اسم روستا هم از همین خانواده گرفته شده است. این خانه برخلاف خانه‌های جلگه شرق گیلان در سه سطح همکف، نیم طبقه و طبقه اول ساخته شده است و هر بخش یک اتاق دارد. اتاق همکف به عنوان انباری استفاده می‌شد و از ایوان نیم‌طبقه دسترسی دارد. 

خانه محمودی

این خانه در سال 1350 در روستای دولبین شهر تالش ساخته شد و بعدا در موزه میراث روستایی گیلان بازچینی شد. این خانه یک طبقه و یک اتاق دارد و نسبت به دیگر خانه‌های این مجموعه، کوچک‌تر است. دیوارهای خانه زگالی است و سقف شیب دار و پوشیده با لت دارد. لَت همان تخته‌های چوبی است که از جنس درخت بلوط و راش است و از مهم‌ترین ویژگی آن می‌توان به مقاومت زیادش اشاره کرد. 

خانه حقیقتی

این خانه هم در شهر تالش واقع شده بود تا اینکه بعدا به اکو موزه میراث روستایی گیلان منتقل شد. سال ساخت این خانه 1327 است و اولین مالک آن داداش بیگ حقیقتی، کشاورز و دامدار ساکن روستای راهنما محله، بود. این خانه هم مانند خانه موسی زاده در سه سطح همکف، نیم‌طبقه و طبقه اول ساخته شده است. هر سطح یک اتاق دارد و اتاق همکف به عنوان انباری استفاده می‌شد. اتاق نیم طبقه برای سکونت اهل خانه و اتاق طبقه اول هم برای پذیرایی از مهمان‌ها و سکونت در فصل گرما بود. نکته جالب درباره این خانه وجود دو گودال روی ایوان طبقه اول است که با نام اجاق گلی شناخته می‌شود. این اجاق گلی برای پخت‌وپز استفاده می‌شد. در ساخت سقف این خانه هم از لَت استفاده شده و دیوارها زگالی است. 

خانه موسوی

این خانه در روستای شالما شهر شفت در سال 1284 توسط سید باقر موسوی ساخته شد. سید باقر موسوی یکی از مالکان روستا بود و جزء قشر مرفه روستا بودند. به همین دلیل خانه در دو طبقه و 3 اتاق و ایوان ساخته شده است. یکی از اتاق‌های طبقه اول دودخانه است که اجاق گلی در آن قرار دارد. اتاق دیگر طبقه اول برای پذیرایی از مهمان‌ها در نظر گرفته شده بود. اتاق طبقه دوم هم بالا اتاق بود که در فصل گرما خنک‌تر از جاهای دیگر بود و معمولا برای پذیرایی مهمان‌ها استفاده می‌شد. این خانه با نرده‌ها و پله‌ها آبی رنگ و سقف گالی پوش قابل شناسایی است. 

خانه حسنی

خانه حسنی در سال 1270 ساخته شده است و در روستای شکال گوراب فومن واقع شده بود. مالک اولیه خانه محمد نقوی بود اما در سال 1320 به عطاالله حسنی فروخته شد. این خانه یک بار بازسازی شده است و دو طبقه و 5 اتاق، سه اتاق در طبقه اول و دو اتاق در طبقه دوم دارد. طویله هم در قسمت پشتی خانه قرار دارد. دیوارهای این خانه زگالی و سقف با کلوش یا همان ساقه برنج پوشیده شده است. 

خانه محتشم طلب

در روستای گشت شهر فومن در حدود سال‌های 1185 تا 1190 یک خانه در سه سطح و با 4 اتاق توسط مالک منطقه آقای محتشم ساخته شد. این خانه ابتدا به صفرعمو اجاره داده شد ولی بعد از اصلاحات اراضی به خانواده صفرعمو تعلق گرفت. 

بخش سوم؛ جلگه مرکزی گیلان

بخش سوم موزه میراث روستایی به بخش مرکزی جلگه گیلان اختصاص دارد. در این بخش از موزه چندین خانه، مدرسه، قهوه خانه، کارگاه آهنگری، شالیزار، کروج (انبار برنج)، طویله، تلمبار (محل پرورش کرم ابریشم) و لانه مرغ به چشم می‌خورد. خانه‌های روستاهای این بخش از گیلان اسکلت چوبی دارد و دیوارها چینه‌ای و زگالی است. سقف‌ خانه‌ها را هم با کلوش یا ساقه برنج پوشیده شده است. شغل اصلی مردم این منطقه هم عمدتا برنج کاری است. به همین دلیل در کنار یکی از خانه‌ها یک شالیزار سنتی هم وجود دارد که هر سال کشت و برداشت می‌شود. این بخش شامل خانه صادقی، خانه مرادی، خانه امینی، خانه دانش، خانه بیالوا و یک مدرسه است.

خانه صادقی

این خانه را در سال 1335 در روستای اُمشه دهستان سنگر شهر رشت ساخته شد. سازنده این بنا حسین صادقی بود که همراه خانواده پسرش در این خانه زندگی می‌کرد. این خانه دو طبقه است و چهار اتاق دارد. دیوارهای خانه زگالی است و سقف با کلوش پوشیده شده است. همچنین دو راه پله از دو سمت خانه برای رفت‌وآمد جداگانه هر خانواده وجود دارد. در کنار این خانه طویله، انبار برنج و لانه مرغ هم وجود دارد. 

خانه مرادی

یحیی مرادی صاحب این خانه کدخدای محل بود. او در روستای نشرودکلِ سنگر این خانه را بنا کرد. این خانه 4 اتاق دارد و در سه سطح ساخته شده است. در قسمت پشتی خانه هم یک طویله قرار دارد. برای دسترسی به نیم طبقه بنا از یک ایوان گلی و برای دسترسی به طبقه اول از ایوانی به نام جیر ایوان استفاده شده است. 

خانه امینی

خانه امینی به محمد امینی ویشکایی ساکن در روستای ویشکاننک دهستان سنگر شهر رشت تعلق داشت. این خانه در سال 1326 توسط محمد امینی در سه سطح ساخته شد. در همکف خانه یک اتاق قرار دارد که در فصل سرما محل خواب و استراحت خانواده و در فصل گرما محل استراحت کارگران بود. این خانه بعدا شناسایی و به موزه میراث روستایی گیلان منتقل شد. 

خانه دانش

خانه دانش در سال 1343 و قبل از انقلاب ساخته شده است. سازنده این خانه شخصی به نام محمد دانش بود. نکته قابل توجه درباره این است که وقتی خانه برای بازچینی در موزه شناسایی شد فرزندان آقای دانش در این خانه سکونت داشتند و به همین دلیل امکان انتقال خانه وجود نداشت. پس کارشناسان با کمک الگوبرداری از خانه آن را در موزه بازطراحی کردند. از مهم‌ترین ویژگی‌های این خانه وجود طویله و گرم‌خانه برای دودی کردن برنج است.

خانه بیالوا یکی دیگر از خانه‌های خوش نشین این مجموعه است. خوش نشین به روستاییانی گفته می‌شد که شالیزار نداشتند و به همین دلیل معیشت ضعیفی داشتند. این خانه در کنار یک مزرعه برنج قرار دارد و شامل یک اتاق و ایوان کوچک جلویی است. این خانه هم بازچینی نشده و به کمک مطالعات معماری توسط کارشناسان بازطراحی شده است. 

مدرسه

این مدرسه ابتدا در روستای هنده خاله صومعه سرا قرار داشت. این بنا در ابتدا مدرسه نبود اما بعدا به عنوان مدرسه استفاده شد. از مهم‌ترین ویژگی‌های این بنا می‌توان به معماری پر جزئیات آن اشاره کرد که در آن دوره به قشر مرفه روستا تعلق داشت. این ساختمان در سال 1260 ساخته شد و بعد در سال 1345 توسط کدخدای محل، محمود محمدی لاکساری خریداری و به مدرسه تبدیل شد. ساختمان مدرسه دو طبقه است و 6 اتاق دارد. 

بخش چهارم؛ کوهستان شرقی گیلان

بخش چهارم موزه میراث روستایی گیلان به کوهستان شرقی گیلان اختصاص یافته است و شرق رودخانه سپیدرود را شامل می‌شود. این بخش شامل دو خانه به نام خانه محمدنژاد و خانه محسنیان است. از مهم‌ترین ویژگی‌های بناهای این بخش می‌توان به سنگ چین بودن دیوارها و سقف پوشیده از لَت اشاره کرد. 

خانه محمدنژاد

خانه محمدنژاد در روستای اربناب بخش خورگام شهرستان رودبار شناسایی شد. سازنده این بنا شخصی به نام صفرعلی محمدنژاد بود که این بنا را در سال 1345 ساخت. او دامدار بود و در زمان شناسایی فرزندانش در خانه ساکن بودند و به همین دلیل امکان بازچینی بنا وجود نداشت. بنابراین خانه محمدنژاد در سال 1393 در موزه میراث روستایی گیلان بازطراحی شد. 

خانه محسنیان

خانه محسنیان بسیار دیدنی است. خانه‌ای ساخته شده با سنگ و لَت که برای دسترسی به آن باید از مسیری کوهستانی عبور می‌کردند. این خانه در سال 1360 ساخته شده و به زندگی ییلاقی خانواده محسنیان اختصاص داشت. به دلیل دشوار بودن دسترسی و سکونت صاحبخانه این خانه هم در موزه میراث روستایی گیلان بازطراحی شد. 

بخش پنجم؛ کوهستان غربی گیلان

خانه‌های بخش پنجم موزه میراث روستایی گیلان هم در مناطق کوهستانی و ییلاقی شناسایی شده است و عمدتا برای سکونت موقت خانواده دامدار ساخته می‌شد. برای ساخت این خانه‌ها از مصالحی که در دسترس و در همان منطقه وجود داشت استفاده می‌کردند. در منطقه کوهستان غربی گیلان دیوار خانه‌ها عمدتا تخته‌ای و سنگ‌چین است و سقف هم با لَت پوشیده می‌شود. تنها خانه‌ این بخش خانه حاجت پور است. 

خانه حاجت پور

خانه حاجت پور در ییلاق روستای استه سر شهر رضوان‌شهر واقع شده بود که بعد از شناسایی توسط کارشناسان موزه میراث روستایی گیلان به این اکوموزه منتقل شد. این خانه بازچینی شده و قدمت ان به سال 1345 برمی‌گردد. صاحب و سازنده این خانه محمد حاجت پور، دامدار اهل استه سر بود. این خانه دو طبقه است و دو اتاق دارد. در حیاط هم یک سازه پوری و یک لانه مرغ وجود دارد. سازه پوری سازه‌ای پارچه‌ای است که برای نگهداری دام استفاده می‌شد. جنس پارچه این سازه پشم بز است. 

بخش ششم؛ کوهپایه شرقی گیلان

در حاشیه شرقی سپیدرود منطقه‌ای کوهپایه‌ای وجود دارد که اجرای آن در موزه میراث روستای گیلان در سال 88 آغاز شد. خانه‌های این بخش عبارت است از؛ خانه رستمی، خانه جامع و خانه بهزادی. هر چند خانه‌های منطقه کوهپایه گیلان نسبت به جلگه بسته‌تر و محفوظ‌‌تر است اما با این وجود  تمام خانه‌های این منطقه به شکلی ساخته شده تا حداکثر بهره را از آفتاب ببرد و در زمان باران و باد خانه در امان باشد. از ویژگی‌های اساسی این خانه‌ها می‌توان به دیوار زگالی و زگمه‌ای، سقف پوشیده شده از لَت، وجود بناهای جانبی مثل کاهدان (انبار برنج یا گندم)، تنور، لانه مرغ و طویله اشاره کرد.

خانه بهزادی

این خانه در روستای چلکاسر رودبار واقع شده است. این خانه توسط پدر و پسری اهل همین روستا به نام معصوم خان بهزادی و سبحان بهزادی ساخته شده است. این خانواده دامدار و کشاورز بوده و در قسمت همکف خانه بخشی برای نگهداری از دام و پرندگان ساخته‌اند. نکته جالب در رابطه با این خانه وجود انبار علوفه در بخش بالایی خانه یعنی زیرسقف است. همچنین در این فضای بین سقف و بام برای نگهداری محصولات غذایی مثل گردو و لوبیا هم استفاده می‌شد. 

خانه جامع

خانه جامع به شخصی به نام ابراهیم جامع تعلق داشت و در سال 1305 ساخته شده است. همکف این خانه شامل دو اتاق کوچه درین و گرم درین است. در طبقه اول هم یک اتاق به نام بالا خانه وجود دارد. اهالی خانه در فصل سرد به همکف و در فصل گرم به بالاخانه می‌رفتند که خنک‌تر بود. 

خانه رستمی

در سال 1314 در روستای دوگلسرا از توابع رودسر یک خانه دو طبقه ساخته شد. مالک این خانه نعمت رستمی بود و از راه شالیکاری و دامداری امرار معاش می‌کرد. این خانه در طبقه همکف یک برنج خانه دارد که محل نگهداری و خشک کردن برنج بود زیرا در گذشته مثل امروز کارخانه شالیکوبی وجود نداشت و کشاورزان باید خودشان برنج‌شان را خشک و نگهداری می‌کردند.

بخش هفتم؛ کوهپایه غربی گیلان

این بخش از موزه میراث روستایی گیلان شامل خانه رحمانی، خانه طربی و خانه لطفی است. 

خانه رحمانی

خانه رحمانی از روستای وزمنا شهر فومن به موزه میراث روستایی گیلان منتقل شده است. مالک این خانه نازقلی رحمانی یک دامدار ساکن روستای وزمنا بود. این خانه توسط او در سال 1346 ساخته شده است. این خانه 4 اتاق دارد و در دو طبقه ساخته شده است. دو اتاق همکف برای پخت‌وپز و حمام و اتاق‌های طبقه بالا برای استراحت و سکونت اهل منزل بود. 

خانه طربی

در روستای کیش رودبار شهر فومن یک خانه سنتی وجود داشت که توسط کارشناسان موزه میراث روستایی گیلان شناسایی شد. این خانه توسط شخصی به نام علی طربی ساخته شده بود و که دو اتاق دارد. دیوارهای این خانه به سبک داروچین ساخته شده و سقف هم با کلوش پوشیده شده است. 

خانه لطفی

خانه لطفی اما در روستای علیسرای شهرستان شفت شناسایی شد. این خانه در سال 1350 ساخته شد و به علت سکونت صاحبان خانه در آن به موزه منتقل نشد اما در سال 88 به کمک مطالعات و الگوبرداری توسط کارشناسان در موزه میراث روستایی گیلان بازطراحی شد. 

بخش هشتم؛ ساحل شرقی گیلان

در بخش هشتم موزه میراث روستایی گیلان یک خانه به نام خانه موسوی به چشم می‌خورد. این خانه در روستای لله‌رود دهستان چینی جان از توابع رودسر شناسایی و به موزه منتقل شد. این خانه در سال 1315 ساخته شده است و صاحب آن شخصی به نام سیدرضا موسوی بود. این خانواده از طریق صید ماهی، کشاورزی و دامپروری امرار معاش می‌کردند که به دلیل نزدیکی به دریا بود. از مهم‌ترین ویژگی‌های خانه‌های ساحل شرقی گیلان باید به استفاده از چوب، خاک رس، سنگ برای ساخت اسکلت خانه و گالی برای پوشش سقف اشاره کرد. 

بخش نهم؛ ساحل غربی گیلان

در بخش نهم و آخرین بخش از موزه میراث روستایی گیلان یک خانه متفاوت به چشم می‌خورد که خانه آصفی نام دارد. این خانه متعلق به حمید آصفی بود و در سال 1345 ساخته شد. این خانه 5 اتاق دارد و به اتاق‌های همکف آن انبار دیبی یا دَگَتَ می‌گفتند. در این انبار برنج، خمره و دیگر ظروف نگهداری می‌شد. اتاق‌های بالا خانه هم برای پذیرایی از مهمان‌ها و سکونت در فصل گرم سال کاربرد داشت. 

بخش‌های دیگر موزه میراث روستایی گیلان

از دیگر بخش‌های موزه میراث روستایی گیلان می‌توان به غرفه‌های صنایع دستی، کارگاه کوزه‌گری و سفال‌سازی، غرفه حصیر، بخش عروسک بافی و بخش گلیم بافی اشاره کرد. همچنین می‌توانید به تماشای نمایش‌ها و بازی‌ها و جشن‌های محلی استان گیلان که در این موزه برپا می‌شود بروید و از دیدن زنان و مردان در لباس محلی و در حال اجرای نمایش سنتی لذت ببرید. 

اطلاعات بازدید

برای بازدید از اکو موزه میراث روستایی گیلان باید بلیط ورودی تهیه کنید. بلیط تنها در محل موزه و با ارائه کارت بانکی انجام می‌شود بنابراین از ارائه پول نقد برای دریافت بلیط بپرهیزید. قیمت بلیط این موزه برای بازدید کنندگان ایرانی 5 هزار تومن و برای بازدیدکنندگان خارجی 100 هزار تومان است. 

همچنین برای بازدید می‌توانید همه روزه اقدام کنید اما برای اطلاع از ساعت بازدید باید از قبل با دفتر موزه به شماره تلفن 01333690970 تماس بگیرید. بازدید بین هفته هم به صورت گروهی و همراه با راهنما انجام می‌شود. 

آدرس موزه میراث فرهنگی گیلان

گیلان، کیلومتر ١٨ آزادراه رشت- قزوین، قبل از پلیس راه، کیلومتر ۳ جاده‌‏ سراوان- شفت

سخن پایانی درباره موزه میراث روستایی گیلان

این موزه با تمام زیبایی‌ها و شکوهش یادگاری از گذشته دور مردم گیلان است که شاید در برابر زندگی مدرن امروزی کم‌ارزش جلوه کند. در حالی‌که هنوز طرفداران خاص خودش را دارد. در این مقاله از مجله سه کلیک سراغ اکو موزه میراث روستایی گیلان رفتیم تا اگر راهی استان زیبای گیلان هستید بازدید از این موزه کم‌نظیر را در برنامه سفرتان قرار دهید. 

رزرو تور ارزان فقط با سه کلیک خوبه