درباره قلمرو کالیناگو چه می‌دانید؟

قلمرو کالیناگو که پیش‌تر به‌عنوان Caribs شناخته می‌شد، در اصل از آمریکای جنوبی آمده است. این قلمرو که نماینده آخرین قبیله باقی‌مانده از سرخپوستان کارائیب قبل از کلمبیا به شمار می‌رود، به حدود 3000 سال قبل از میلاد برمی‌گردد. زندگی آمیخته با طبیعت مردمان، در نتیجه آمدن کریستف کلمب و مهاجران اروپایی که کالیناگو‌ها برای حفظ زندگی و سرزمین خود با آن‌ها مبارزه می‌کردند، تغییر کرد. از همین رو، کالیناگوها به‌طور اجباری به‌سمت شرق دومینیکا فرار کردند؛ آن‌ها تمامی روش‌ها و سبک زندگی خود را حفظ کردند به امید آن‌که دوباره به جزیره برگردند. بالاخره در سال 1763، زمانی که بریتانیا کنترل کامل دومینیکا را به دست آورد، به کالیناگو 232 هکتار زمین داده شد که در ابتدا آن را Carib Reserve می‌نامیدند. این قلمرو در سال 1903 به 3700 هکتار افزایش یافت. در ادامه مقاله همراه ما باشید تا بیش‌تر با قلمرو کالیناگو آشنا شوید.

همین حالا برای پاسپورت دومینیکا اقدام کنید!

درباره قلمرو کالیناگو

قلمرو کالیناگو از 8 دهکده تشکیل شده است. باتاکا، سالیبیا، کنکورد، رودخانه خرچنگ، رودخانه ماهاوت، سنت سیر، سینهکو و رود گالیت از آن جمله‌اند. این دهکده‌ها از نظر ظاهری شبیه سایر سکونت‌گاه‌های روستایی دومینیکا هستند؛ در واقع از خانه‌های کوچک چوبی و بتنی، باغ‌های گل و زمین‌های سرسبز تشکیل شده‌ است؛ با این تفاوت که ظاهر آشکارتری از فقر در این قلمرو وجود دارد. قلمرو کالیناگو، 1530 هکتار از سواحل شرقی دومینیکا، از روستای باتاکا در شمال گرفته تا روستای سینکو در جنوب را پوشش می‌دهد. این قلمرو، توسط شورای کالیناگو و به‌طور مستقیم توسط رئیس آن اداره می‌شود. شورا و رئیس نیز هر پنج سال یک‌بار توسط ساکنان روستاهای همین قلمرو انتخاب می‌شوند. 

جمعیت 

جمعیت کالیناگو، مطابق با آخرین سرشماری، حدود 3000 نفر گزارش شده است. این جمعیت آن را به بزرگ‌ترین سکونت‌گاه مردم بومی دریای کارائیب تبدیل می‌کند. این جمعیت در زمان تشکیل آن در سال 1903، تنها حدود 400 نفر بود، اما در طول زمان نسبت به جمعیت کل دومینیکا رشد کرد. در سال 1970، جمعیت قلمرو کالیناگو به 1.6 درصد از کل جمعیت دومینیکا رسید، این عدد تا سرشماری دولتی سال 1991 به میزان 3.5 درصد افزایش یافت و به 2518 نفر رسید. بیش‌تر افراد جمعیت را نیز کودکان و نوجوانان تشکیل داده بودند.

مردمان کالیناگو

کالیناگوها، مردمانی ساده‌زیست‌، فقیر و کوشا هستند. همان‌طور که گفتیم، آن‌ها درآمدشان را از ساخت سبد حصیری، قایق، سفال و دیگر دست‌سازه‌ها تامین می‌کنند. به همین دلیل، توجه زیاد آن‌ها به طبیعت، سبب کشف چیزهای بسیار و توجه بیش‌تر به هنر، رقص و آواز شده است؛ برای مثال آن‌ها با سازها و طبل‌های دست‌ساز خود، صداها و ضرب‌آهنگ‌های عجیب و جالبی را کشف می‌کنند. هم‌چنین آن‌ها بسیار مهمان‌نواز هستند. غیرممکن است به خانه یکی از آن‌ها بروید و از شما بد پذیرایی کنند؛ آن‌ها دار و ندار خود را برای پذیرایی از شما در طبق اخلاص می‌گذارند.

قانون قلمرو کالیناگو

طبق قانون، قلمرو کالیناگو در مالکیت مشترک است. هیچ شخصی نمی‌تواند بخشی از آن را بخرد یا بفروشد یا از آن به‌عنوان وثیقه در بانک برای گرفتن وام استفاده کند. همین امر، توسط کالیناگو‌ها به‌عنوان مانعی برای توسعه شخصی و تجاری ذکر می‌شود؛ از همین رو، برخی خواهان اعمال تغییرات قانونی یا کمک‌هزینه‌های مالی خاص هستند. بااین‌حال، هریک از ساکنان این قلمرو می‌تواند ادعای مالکیت بخشی خالی از زمین را داشته باشد و اگر شخص دیگری ادعای مالکیت نکرده باشد و شورای قلمرو این ادعا را تأیید کند، او می‌تواند در آن‌جا خانه بسازد و زمین را در خدمت خود به کار گیرد. بنابراین هر زمینی که بیش از یک ‌سال بدون مراقبت رها شده باشد، می‌توان توسط شخص دیگری موردادعای مالکیت قرار بگیرد؛ البته پذیرفتن این ادعا بر عهده شورای کالیناگو خواهد بود.

منبع درآمد

منبع درآمد مردمان قلمرو کالیناگو طبیعت است. آن‌ها با استفاده از چوب درختان، سبدها و دیگر محصولات کوچک خانگی را می‌سازند، برگ‌های درخت نخل را به‌هم می‌بافند و از آن چیزی کاربردی پدید می‌آورند؛ علاوه بر آن، با استفاده از امکانات محدود خود، جواهرسازی، کنده‌کاری روی چوب، سفال‌سازی و قایق‌سازی نیز انجام می‌دهند. آن‌ها محصولات خود را می‌فروشند تا درآمدی کسب کنند.

گردشگری

مردم این قلمرو، هیچ هزینه‌ای بابت بازدیدکنندگان یا تفریحات موجود در محل دریافت نمی‌کنند؛ همین امر باعث شده که آن‌ها درآمدی از گردشگری نداشته باشند. هنرها و صنایع‌دستی کالیناگو نیز به‌طور گسترده در قلمرو و جاهای دیگر دومینیکا به‌عنوان سوغاتی فروخته می‌شود. در این میان، سبد نی لاروما که در طرح‌های سنتی و با رنگ‌های قهوه‌ای، سفید و مشکی ساخته می‌شود، مورداستقبال بیش‌تری قرار گرفته است. این هنر، به‌عنوان یکی از معدود جنبه‌های ماندگار فرهنگ سنتی قلمرو موردتوجه قرار گرفته است.

افسانه‌های قلمرو کالیناگو

قسمت اعظم قلمرو کالیناگو که از سینهکو به‌سمت غرب در سراسر یک خط‌الراس بلند تا سواحل رودخانه پاگوا در منطقه چارلز وارنر کشیده شده است، خالی از سکنه است. مرکز اداری قلمرو نیز سالیبیا است که محل استقرار شورای کالیناگو و ایستگاه اصلی پلیس به شمار می‌رود. در خلیج سالیبیا دو جزیره وجود دارد که به آن‌ها جزایر سالیبیا یا پتی لیلت و گروس لیلت گفته می‌شود. مطابق با افسانه کالیناگو، هر جزیره زمانی یک کشتی بوده که برای انتقال ارواح این قلمرو به دریا استفاده می‌شد. 

علاوه بر این‌ها، صخره پاگوا بر روی خط‌الراس بلند مشرف به دهکده باتاکا و دره رودخانه پاگوا قرار دارد. این صخره آتش‌فشانی، با ارتفاع حدود 20 متر، خانه یک روح خیرخواه است و پله‌های منتهی به آن نیز، روزگاری توسط مردم باتاکا برای کشف خوش‌شانسی استفاده می‌شد. چند افسانه جالب درباره صخره باگوا وجود دارد: برخی می‌گویند اگر خوش‌شانس باشید، یگ گل کوچک سفید را روی صخره خواهید سافت. این گل، فقط یک روز از سال شکوفا می‌شود؛ بنابراین اگر آن را نوازش کنید و بعد کف هر دو دستتان را به‌هم بمالید، سپس آن را به‌سمت هرکسی که می‌خواهید ببرید یا کسی را صدا بزنید، طرف مقابل طلسم شده و بله‌قربان‌گوی شما خواهد شد. افسانه دوم هم آن است که اگر از میان ترک‌های روی صخره، روحی را که در آن‌جا زندگی می‌کند مشاهده کردید، مطمئن باشید کسی که دوستش دارید به‌زودی خواهد مرد.

تورهای قلمرو کالیناگو

حالا که برای سفر به این قلمرو هیجان‌انگیز ترغیب شده‌اید، وقت آن است که تور خود را رزرو کنید. تورهای منطقه که توسط راهنماها اداره می‌شود، شامل پیاده‌روی در امتداد رودخانه آسولوکاتی و آبشار آن، هم‌چنین صعود به قله Kabet است. علاوه بر آن، امکان اقامت یک‌شبه در کلبه‌های ساده آن‌جا نیز میسر است.

در آخر

مردمان قلمرو کالیناگو، از گردشگری درآمدی ندارند؛ بنابراین درآمد آن‌ها از طریق دیگری حاصل می‌شود. آن‌ها سبدبافی، حصیربافی، قایق‌سازی و سفالگری می‌کنند و صنایع‌دستی خود را به گردشگران می‌فروشند تا درآمدی کسب کنند. به‌طور کلی مردمان این قلمرو، فقیرترین مردمان کارائیب هستند. آن‌ها از امکانات محدود و هرچند محدود خود استفاده می‌کنند؛ برای مثال طبل و سازه‌های دست‌ساز می‌سازند و ضرب‌آهنگ‌های خلاقانه و جدید پدید می‌آورند. مردمان این‌جا بسیار مهمان‌نواز و صمیمی هستند؛ پیشنهاد می‌کنیم حتما یک شب را در یکی از کلبه‌های ساده و روستایی آن بگذرانید.